Jak to mówią najlepsze historie pisze życie. I ja nie będę zmyślać. Osobę, którą opiszę, poznałam niedawno i powiem szczerze - uległam pierwszemu wrażeniu. Chłopak chudy, wręcz kościsty, wysoki, cichy i spokojny, a w dodatku klasycznie - w okularach. Kujon. Nie musiałam długo główkować, by pomyśleć, że będę miała od kogo ściągać na kolokwium. Bystry. To prawda. Jednak jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że jeśli chodzi o nauki "niepotrzebne" jak to on określa, jest strasznym leniem i to ja musiałam go w tej kwestii wspierać. Mówiąc krótko - nie lubi się uczyć. Jeszcze bardziej się zdziwiłam, gdy okazał się, że wcale nie jest małomówny, ale wręcz ciężko go uciszyć, by wtrącić choć słówko, szczególnie, gdy zaczyna opowiadać o... tak i tutaj się zatrzymajmy, bo to było dość ciekawe odkrycie... o zakupach! W życiu nie pomyślałabym, że można mieć na ich punkcie takiego hopla! Ja - będąc kobietą - nie jestem tak obeznana w kwestiach promocji, rabatów i tego gdzie znaleźć tańszą (taką samą) torebkę niż on. Dodajmy jeszcze, że wręcz maniakalnie kupuje rzeczy niepotrzebne, co wiąże się z poprzednim punktem. Raz kupił dziesięć sznurów światełek choinkowych - po co? - nie wiadomo. Kiedy indziej zestaw szczotek do włosów - podwójnie! - choć u niego i tak nie ma co czesać. Ale... co by o nim nie mówić nie da się go nie lubić. I tak jest chyba zawsze. Bo najfajniejsze w ludziach jest to, co nas w nich zaskakuje.

Jak to mówią najlepsze historie pisze życie. I ja nie będę zmyślać. Osobę, którą opiszę, poznałam niedawno i powiem szczerze - uległam pierwszemu wrażeniu. Chłopak chudy, wręcz kościsty, wysoki, cichy i spokojny, a w dodatku klasycznie - w okularach. Kujon. Nie musiałam długo główkować, by pomyśleć, że będę miała od kogo ściągać na kolokwium. Bystry. To prawda. Jednak jakie...

Robert miał swoją drugą odsiadką. W jego historii zapisały się liczne "przygody" z policją. Teraz robił wszystko żeby wyjść jak najszybciej z paki, dlatego maskował frustracje i siedział cicho nawet gdy go od środka roznosiło. Udało się! Został przydzielony do odpracowania godzin społecznych i dzięki temu szybciej zbliżał się termin jego wokandy.
Dzisiejszy dzień był wyjątkowo upalny, a w fundacji dla zwierząt, gdzie został przydzielony do pomocy, od rana były pełen ręce fizycznej roboty. Jego tatuaże na prawie całej powierzchni ciała połyskiwały pokryte potem. W większości były nieprzyjemne dla oka podobnie jak zacięty wyraz twarzy.
Robert przeszedł przez padok świni Kasi, która rok temu została uratowana przed katującym ją właścicielem.
Zwierzę chrumknęło zaskoczone jego bliską obecnością.
Mężczyzna przytulił się do szorstkiej szczeciny i powiedział czule zachrypniętym głosem
-Mój ty bąbelku, nie wiem jak jakiś frajer mógł cię krzywdzić..

Robert miał swoją drugą odsiadką. W jego historii zapisały się liczne "przygody" z policją. Teraz robił wszystko żeby wyjść jak najszybciej z paki, dlatego maskował frustracje i siedział cicho nawet gdy go od środka roznosiło. Udało się! Został przydzielony do odpracowania godzin społecznych i dzięki temu szybciej zbliżał się termin jego wokandy.
Dzisiejszy dzień był...

Mała - tak do niej mówią. Niska dziewczyna, zawsze odziana w czerń i ciężkie glany, fioletowy irokez, 13 kolczyków (a przynajmniej tyle naliczyli). Spotkać ją można na koncertach - oczywiście pod sceną, gdzie z resztą fanów zatraca się w dźwiękach starego, dobrego punk’a, tańczy pogo. Koledzy z klasy nie widują jej za często w szkole. Jeśli zapytasz nauczycieli, czy znajomych ze szkoły o Małą, powiedzą, że buntuje się przeciw światu, ma „wylane” na wszystko, nie poradzi sobie w życiu, bo nie ma żadnych osiągnięć. Że najpewniej skończy jak matka - bezdomna pijaczka, która zachlała się i zmarła w rowie na obrzeżach miasta.
Ale nikt nie wie, że weekendami pracuje na magazynie, bo po maturze chce iść do Akademi Sztuk Pięknych na rysunek. Nie mają pojęcia, że opiekuje się umierającym ojcem, pilnuje aby przyjmował leki, utrzymuje mieszkanie, sprząta, gotuje. Nie wiedzą też o jej zaangażowaniu i pracy włożonej w utrzymanie i prowadzenie okolicznego domu samotnej starości (przecież nikogo nie obchodzą starzy, umierający ludzie).
Nikt jej nie zna. Ona nie chce nikogo dopuścić do siebie. Wie, że ludźmi rządzą stereotypy. Kto uwierzy, że Mała, punkówa z krwi i kości, może mieć artystyczną dusze, że jest opiekuńcza i naprawdę nie odprawia czarnych mszy, nie wzywa szatana i w życiu nie zjadła kota.
Wrażliwość? Nigdy nie przyzna, że ją posiada. Ludzie to wykorzystają. Zawsze to robią.
Nikt nie zrozumie jej historii. Nikt się nie dowie, że ta dziewczyna wychowana przez punków ma marzenia. Że ta muzyka przypomina jej momenty szczęśliwego dzieciństwa. Że lubi muzykę szczerą, z przekazem ale prostą. Z duszą. Nikt nie podejrzewa nawet, że poza Dezerterem, KSU, Siekierą lubi też posłuchać starego Jazz’u.
Dla ludzi ona zawsze, będzie córką pijaczki. Dziewczyną co opuszcza lekcje i się nie uczy. Pożeraczką kotów i wysłanniczką szatana. Tą co w błocie się tapla i sprzeciwia systemowi dla zasady. Będzie nieudacznicą i buntowniczką, którą należy trzymać na krótkiej smyczy. Bez duszy, bez przyszłości, bez pasji. Beznadziejny przypadek.

Mała - tak do niej mówią. Niska dziewczyna, zawsze odziana w czerń i ciężkie glany, fioletowy irokez, 13 kolczyków (a przynajmniej tyle naliczyli). Spotkać ją można na koncertach - oczywiście pod sceną, gdzie z resztą fanów zatraca się w dźwiękach starego, dobrego punk’a, tańczy pogo. Koledzy z klasy nie widują jej za często w szkole. Jeśli zapytasz nauczycieli, czy...

Eliza jest drobną blondyneczką, nie przekracza nawet 160 cm wzrostu. Uwielbia za to ciężką muzykę, imprezy do rana, taniec, a przede wszystkim od ponad ośmiu lat trenuje box ( sama ma 25, chociaż wątpię, żeby ktokolwiek jej tyle dał) . Chociaż jest najdrobniejsza w swojej kategorii wagowej zwykle osiąga najlepsze wyniki. Uważamy ją również za naszą osobistą ochroniarz, kiedy jako kobiety chcemy być niezależne i późną nocą wracamy same do do domu. Eliza to nasza tajna broń już nie raz dzięki niej udało się nam uniknąć kontaktu z potencjalnymi napastnikami.

Eliza jest drobną blondyneczką, nie przekracza nawet 160 cm wzrostu. Uwielbia za to ciężką muzykę, imprezy do rana, taniec, a przede wszystkim od ponad ośmiu lat trenuje box ( sama ma 25, chociaż wątpię, żeby ktokolwiek jej tyle dał) . Chociaż jest najdrobniejsza w swojej kategorii wagowej zwykle osiąga najlepsze wyniki. Uważamy ją również za naszą osobistą ochroniarz,...

Minęło 10 minut, zanim pierwszoroczniak zebrał w sobie odwagę, przełknął ślinę i z wielkim oporem nacisnął klamkę. Tyle się nasłuchał opowieści o wrednych i wiecznie niezadowolonych babach z dziekanatu, z którymi nic się nie da załatwić, że zdawało mu się, iż schodzi do czeluści piekieł, prosto na spotkanie z szatanem. "Raz kozie śmierć!" - pomyślał student i przekroczył próg dziekanatu. Ku jego zdziwieniu, za biurkiem nie siedział szatan, a pulchna i uśmiechnięta kobieta w średnim wieku.
- D-d-dzień dobry, ja podbić legitymację. Nie było mnie w zeszłym tygodniu, kiedy oddawaliśmy grupowo – wydukał.
Ku jego zdziwieniu, kobieta zza biurka nie zaczęła krzyczeć, ani robić mu wyrzutów; nawet się nie skrzywiła. Zamiast tego, uśmiechnęła się serdecznie i odpowiedziała:
- Ależ nic się nie stało, poproszę legitymację, zaraz ją podbijemy.
Jak powiedziała, tak zrobiła, cały czas nucąc pod nosem jakąś wesołą melodię. Kiedy już nakleiła srebrną nalepkę na legitymację studenta, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, oddając mu ją. Student, zachęcony przyjazną postawą pani z dziekanatu, zaryzykował zadanie kolejnego pytania.
- A-a czy można jeszcze się ubezpieczyć, tu na uczelni, czy termin już minął?
- Hmmm, mieliśmy zamknąć zapisy w zeszły piątek, ale proszę usiąść, zobaczymy co da się zrobić.
Pani z dziekanatu zaczęła wstukiwać coś do komputera, a student w duchu przyrzekł sobie, że nigdy nie przyczyni się do popularyzowania stereotypu wrednej baby z dziekanatu.

Minęło 10 minut, zanim pierwszoroczniak zebrał w sobie odwagę, przełknął ślinę i z wielkim oporem nacisnął klamkę. Tyle się nasłuchał opowieści o wrednych i wiecznie niezadowolonych babach z dziekanatu, z którymi nic się nie da załatwić, że zdawało mu się, iż schodzi do czeluści piekieł, prosto na spotkanie z szatanem. "Raz kozie śmierć!" - pomyślał student i przekroczył...

Rutyna... Tak można by nazwać moje życie. Wstaje dzień w dzień o piątej rano, choć nie pracuje. Kawa i śniadanie - dla dwojga oczywiście. Dwadzieścia minut później budzę Janka. Pilnuję by się przygotował, zjadł zabrał klucze i okulary. Kocham go. Robię to wszystko dla niego, dla nas.
Nie narzekam. Lubie utrzymywać w czystości nasze gniazdko. Moje znajome tego nie rozumieją, ale widok zadowolonej twarzy mojego męża jest tym co ociepla moje serce. On pracuje, ja zajmuje się domem.
Gotuję obiad, odkurzam... śmiać mi się chce gdy słyszę o mężczyznach zostawiających brudne skarpetki na podłodze. Sprzątam codziennie i jeszcze nigdy nic takiego nie znalazłam.
Po dwóch godzinach mam czas dla siebie... czas na odreagowanie. Przyjemne bip wita mnie w moim świecie. Stara wysłużona myszka i klekocąca klawiatura. Ale to co się liczy to bebechy. Pęd wiatraczków zapewniających chłodzenie. Aż ciarki mnie przechodzą gdy klikam w ikonkę. Taaaak... To się nazywa wychodzenie z trybu kury domowej. Jeszcze tylko upewnić się, że zapas płynów nadal pod ręką i...
"Giń matko je**o! Nie umiesz gankować to wyp***dalaj!"

Rutyna... Tak można by nazwać moje życie. Wstaje dzień w dzień o piątej rano, choć nie pracuje. Kawa i śniadanie - dla dwojga oczywiście. Dwadzieścia minut później budzę Janka. Pilnuję by się przygotował, zjadł zabrał klucze i okulary. Kocham go. Robię to wszystko dla niego, dla nas.
Nie narzekam. Lubie utrzymywać w czystości nasze gniazdko. Moje znajome tego nie rozumieją,...

Paweł to szalony dwudziestoczterolatek. Jego największą pasją, od zawsze, była muzyka. Kochał śpiewać, grać. To dawało mu energię, którą pragnął przekazywać innym. W 2004 roku postanowił się ustatkować. Wyprowadził się z domu. Założył firmę, która bardzo szybko rozrosła się i stała światową korporacją. Paweł zarabiał dużo. Bardzo dużo. Miał piękne mieszkanie oraz cudowną żonę. Jednak do pełni szczęścia brakowało mu muzyki. Pomimo wielu obowiązków udało mu się wygospodarować kilka godzin w soboty wieczorem. Ubierał starą dżinsową kurtkę z naszywkami, czarne wąskie spodnie i zniszczone trampki. Zabierał gitarę. I wychodził z domu. Zawsze chodził w to samo miejsce. Rynek starego miasta w Warszawie. Stawał pod fontanną. Otwierał pokrowiec i zaczynał koncert. Czuł, że to co robi jest dobre. Nareszcie robił to co kocha. Spełniał swoje marzenia. Nie obchodzili go ludzie, którym to się nie podobało. Wołali: "Odejdź, nie chcemy tu biedaków! Wróć tam skąd przyszedłeś!". Jednak on miał to w nosie. Najważniejsze było to, że jest szczęśliwy. Szef firmy - uliczny grajek. Pasuje idealnie ;)

Paweł to szalony dwudziestoczterolatek. Jego największą pasją, od zawsze, była muzyka. Kochał śpiewać, grać. To dawało mu energię, którą pragnął przekazywać innym. W 2004 roku postanowił się ustatkować. Wyprowadził się z domu. Założył firmę, która bardzo szybko rozrosła się i stała światową korporacją. Paweł zarabiał dużo. Bardzo dużo. Miał piękne mieszkanie oraz cudowną...

Dzień zaczyna od modlitwy, czyli jak zawsze. Odkąd skończyła 17 lat czuła powołanie do zostania siostrą zakonną. Na początku nikomu o tym nie mówiła, bo głupio było się jej do tego przyznać. Wiedziała, że jej koleżanki chodziły na imprezę i popijały wódkę z colą. Pomimo swojego marzenia, zawsze miała dużo przyjaciół i umiała się ze wszystkimi dogadać. Nawet jeśli nie chodziła na imprezy. Umiała korzystać z życia.

Teraz ma 60 lat. Od kilkudziesięciu lat chodzi w stroju zakonnicy i jest szczęśliwa. Nie ma męża, ale jej to nie przeszkadza. Nadal jest szaloną dziewczyną.

I nadal nikt w to nie wierzy, dopóki nie zobaczy jej - starej, rozweselonej zakonnicy na koncercie ulubionego zespołu- Green Day.

Dzień zaczyna od modlitwy, czyli jak zawsze. Odkąd skończyła 17 lat czuła powołanie do zostania siostrą zakonną. Na początku nikomu o tym nie mówiła, bo głupio było się jej do tego przyznać. Wiedziała, że jej koleżanki chodziły na imprezę i popijały wódkę z colą. Pomimo swojego marzenia, zawsze miała dużo przyjaciół i umiała się ze wszystkimi dogadać. Nawet jeśli nie...

Ksiądz - sługa Boży, działający w imieniu dobra, dbający o wspólnotę, człowiek którego nie śmie się posądzić o jakikolwiek haniebny czyn. A jednak.. Ten ksiądz wymierza sprawiedliwość na własną rękę, z pozoru spokojny, dobroduszny klecha, bacznie obserwuje mieszkańców miasta. Pod osłoną nocy dopada tych którzy w jego oczach nie zasługują na przyszłe zbawienie, oddziela zboże od plew, pozbywając się z miasta tych, którzy jego zdaniem nie pasują do wizji idealnego chrześcijańskiego społeczeństwa.

Ksiądz - sługa Boży, działający w imieniu dobra, dbający o wspólnotę, człowiek którego nie śmie się posądzić o jakikolwiek haniebny czyn. A jednak.. Ten ksiądz wymierza sprawiedliwość na własną rękę, z pozoru spokojny, dobroduszny klecha, bacznie obserwuje mieszkańców miasta. Pod osłoną nocy dopada tych którzy w jego oczach nie zasługują na przyszłe zbawienie, oddziela...

Sara- niewysoka, w miarę szczupła dziewczyna w okularach i aparacie na zębach. wszyscy nazywają ją kujonem, wróżą jej przyszłość jako profesor historii. Sara jednak widzi dla siebie inną przyszłość. Chce zostać komentatorką sportową. odlicza czas od meczu do meczu. Sport jest dla niej jasnym promykiem światła w szarym życiu codziennym. Na co dzień cicha i opanowana, na meczach potrafi wiwatować, skakać z radości i z entuzjazmem opowiadać o sportowcach.
Mimo, że boi się kontaktów z innymi ludźmi, sport daje jej siłę. To on pomaga jej w tak prostych czynnościach jak zakupy w sklepie i wsiadanie do autobusu, choć wcześniej były to dla niej trudne doświadczenia. Często w głowie słyszy głosy, które mówią: "Ibrahimovic podszedł by i porozmawiał " , " Dziku nie unikał by szkoły", "Kasai nie zwraca uwagi na gadanie innych ludzi, po prostu robi to co lubi".
To właśnie sport każdego dnia ratuje Sarze życie.

Sara- niewysoka, w miarę szczupła dziewczyna w okularach i aparacie na zębach. wszyscy nazywają ją kujonem, wróżą jej przyszłość jako profesor historii. Sara jednak widzi dla siebie inną przyszłość. Chce zostać komentatorką sportową. odlicza czas od meczu do meczu. Sport jest dla niej jasnym promykiem światła w szarym życiu codziennym. Na co dzień cicha i opanowana, na...